Konik polski - polska rasa koni

Konik polski to najstarsza z 9 polskich ras koni, której przodkiem jest dziki tarpan. Czym charakteryzują się te znane wszystkim konie?

Konik polski - historia rasy

Konik polski to jedna z najstarszych polskich ras. Jej przodkiem jest dziki tarpan, który zamieszkiwał lasy na obszarze Wschodniej Polski, Prus i Litwy. Pod koniec XVIII wieku wszystkie tarpany schwytano i umieszczono w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich w okolicy Biłgoraja, k. Zamościa. 25 lat później trafiły w ręce chłopstwa, zamieszkującego okoliczne tereny.

Pierwsze próby prowadzenia zorganizowanej hodowli tej rasy podjęto w 1923 roku, w Państwowej Stadninie Koni w Janowie Podlaskim i w 1928 roku w Folwarku Dworzyszcze (k. Krzemieńca, obecnie na terenie Ukrainy).

W 1936 r. prof. T. Vetulani rozpoczął pracę nad odzyskaniem rasy i nadał jej powszechnie obowiązującą nazwę: konik polski. Proces ten odbywał się na terenie rezerwatu Puszczy Białowieskiej, wykorzystując konie sprowadzone z Biłgoraja. Niestety w trakcie II Wojny Światowej hodowlę zniszczono, a część koni wywieziono na teren Niemiec.

Na szczęście parę sztuk udało się ocalić, a które w 1949 r. przewieziono do Popielna. Tam też wznowiono prace nad rasą – badania naukowe oraz kontynuowaną do dziś hodowlę dwóch typów konika polskiego:

• hodowlę rezerwatową - niewielkie stado utrzymywane jest w warunkach zbliżonych do naturalnych – całoroczny wypas na dużym obszarze (hodowle w Polsce: Roztoczański Park Narodowy, Popielno, Biebrzański Park Narodowy, Stacja Doświadczalna w Stobnicy prowadzona przez Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu),
• hodowlę stajenną – zwierzęta przebywają w boksach z naprzemiennym wypasem na padoku (hodowle w Polsce: Stado Ogierów Sieraków, Stadnina Koni Racot, Stadnina Koni Dobrzyniewo, Państwowa Stadnina Koni w Jeżewicach, Popielno).

Dziś konik polski jest symbolem Roztoczańskiego Parku Narodowego, którego sylwetkę znajdziemy w logo Parku.

W 2007 roku rozpoczęto program wdrożenia tej rasy w Bieszczadach, w dawnej wsi Radziejowa. Konie znalazły się w zagrodzie adaptacyjnej, którą miały opuścić po kilku latach jako dzikie stado z ustaloną strukturą pomiędzy poszczególnymi osobnikami. Celem projektu jest zapobieganie zarastaniu wyludnionych terenów - gruntów rolnych roślinami krzewiastymi i drzewami.

Konik polski - budowa i charakterystyka

Konik polski jest prymitywnie zbudowany - niewielki, o krępej budowie ciała. Co ciekawe niewiele wymaga pod względem żywieniowym, słynąc z wytrzymałości, siły i "końskiego zdrowia".

Co ciekawe zwierzęta te dojrzewają dość późno - proces ten trwa nawet do 5 roku życia.

Głowa konika polskiego wydaje się lekka w stosunku do reszty jego ciała. Ma raczej prosty profil, szerokie czoło i grube dosyć krótkie uszy. Charakterystyczna dla tej rasy jest nisko osadzona, szeroka, krótka i prosta szyja.

Tułów konika polskiego jest raczej wydłużony z głęboką klatką piersiową, pełnym (często obwisłym) brzuchem i niedużymi, krótkimi i pionowo ustawionymi łopatkami. Grzbiet bywa łęgowaty, a zad ścięty - jak u koni zimnokrwistych, co daje im większą siłę ciągu. Kończyny są krótkie, suche i często o nieprawidłowej postawie zakończone niewielkimi kopytami o twardym rogu, co pozwala im poruszać się po trudnym podłożu bez podków.

Największe wrażenie z pewnością robi grzywa i ogon: o grubym, gęstym i szorstkim włosiu. Tak jak i włos, również sierść - konik polski ma dosyć gęstą.

• Osiągany wzrost: 134-136 cm
• Masa ciała: 300-400 kg

Maść konika polskiego jest niepozorna - myszata z charakterystyczną pręgą wzdłuż kręgosłupa na grzbiecie (jak u tarpanów i koni prymitywnych). Zdarzają się też pręgi na stawach skokowych i nadgarstkowych, bardzo rzadko pojawiają się niewielkie odmiany.

Konik polski - użytkowanie

Konik polski to rasa bardzo chętnie wykorzystywana w rekreacji. Dzięki swojej wytrzymałości świetnie nadają się na wyjazdy w teren, w tym wycieczki konne po trudnym terenie i górach. Spotkamy je także na placach w szkółkach jeździeckich, gdzie bardzo dobrze sprawdzają się w nauce jazdy dla dzieci, świetnie radząc sobie w jeździe w zastępiem.

Ich łagodność oraz nieduży wzrost ułatwia dzieciom naukę podstawowej pielęgnacji przed i po jeździe. Nieduża wysokość zwierzęcia - to również większe bezpieczeństwo podczas upadku. Konie te sprawdzają się też podczas hipoterapii.

Rasa ta, dzięki swojej maści - jest łatwa do utrzymania w czystości (nie widać plam i brudu na sierści). Gęsta grzywa pozwala przytrzymać się jeźdźcowi podczas wsiadania czy też zapobiec upadkom.

Co ciekawe rasa ta, jest też coraz częściej używana w gospodarstwach rolnych i sadownictwie.

Konik polski - cena

Rasa ta jest relatywnie tania w stosunku do innych polskich ras. Jego cena waha się od 5000 do 12 000 złotych w zależności od poziomu wyszkolenia czy też wieku.

Podsumowanie

Jak większość niedużych koni - konik polski potrafi być bardzo uparty i stanowczy. Współpraca z nim bywa nie lada wyzwaniem dla adeptów jeździectwa. Jednak jego odporność na trudne warunki i krzepa zdecydowanie wynagradzają trudny charakter.

Powiązane wpisy

• 15 ras koni, które powinieneś znać

• American Saddlebred - amerykańska chluba narodowa

• Araby - konie stworzone z garści południowego wiatru

• Budowa i pokrój, czyli anatomia konia

• Hackney - angielska rasa koni zagrożona wyginięciem

• Koń andaluzyjski - najbardziej znany koń hiszpański

• Koń fryzyjski - symbol końskiej siły i odwagi