Koń sokólski - polski koń zimnokrwisty z Podlasia

Opublikowano : 2024-02-02 14:27:55 Kategorie : Poradniki

kon_sokolski_z_podlasia

Konie sokólskie to konie zimnokrwiste - silne, o dobrych chodach, dziś coraz rzadziej wykorzystywane do pracy, a częściej eksportowane jako konie rzeźne. To stosunkowo młoda polska rasa hodowana od zaledwie 100 lat!

Konie sokólskie - pochodzenie

Początki zorganizowanej hodowli koni na terenie polski północno-wschodniej miały miejsce w połowie XIX wieku. Za politykę hodowlaną odpowiadał Główny Zarząd Stadnin Państwowych działający za pośrednictwem Wileńskiej Stacji Ziemskiej, pod opieką której znajdowało się około 100 ogierów, z czego połowę stanowiły kłusaki rosyjskie. Kłusaki jednak nie odpowiadały potrzebom miejscowych rolników.

Na tych terenach rolnicy wykorzystywali głównie małe konie robocze (prymitywne konie włościańskie, zwane mierzynami). Choć były niewielkich rozmiarów to odznaczały się dużą siłą fizyczną i odpornością na zimno oraz ubogą dietę. Świetnie nadawały się do pracy w zaprzęgu, jednak wkrótce okazały się niewystarczające. Na roli rosło zapotrzebowanie na nieco większe konie do cięższej pracy polowej oraz do transportu i pod siodło.

Lokalne wierzchowce zaczęto więc uszlachetniać końmi zimnokrwistymi głównie z Belgii, Francji i Niemiec, w tym końmi północno-szwedzkimi. Z takiego właśnie połączenia powstały konie sokólskie, które posiadają geny belgów, francuskich i szwedzkich ardenów, norfolk-bretonów oraz rasy döle gudbrandsdal.

Od 1857 roku rosyjski zarząd stadnin państwowych organizował lokalne pokazy koni w Grodnie, co przyczyniło się do popularyzacji rasy. Ośrodek hodowli koni sokólskich mieścił się w okolicy Sokółki (od której rasa wzięła swą nazwę), Dąbrowy Białostockiej oraz terenów dzisiejszej Białorusi: Grodna i Indury. Rasa chętnie wykorzystywano w hodowlach w innych częściach Królestwa Polskiego, a nawet Pruskoń przez co wywarła ogromny wpływ na pogłowie koni zimnokrwistych w innych ośrodkach.

Hodowla koni zimnokrwistych w północno-wschodniej Polsce

Koń Sokólski wykształcił swoje cechy w reakcji na specyficzne warunki występujące w północno-wschodniej Polsce. Podlasie słynie ze swego surowego klimatu (najniższe temperatury w Polsce, najkrótszy okres wegetacyjny) i nie najlepszej jakości gleb.

Dzięki systematycznej i przemyślanej hodowli, odpowiedniemu żywieniu i starannej opiece hodowców-rolników, powstała charakterystyczna populacja koni zimnokrwistych o wyjątkowych cechach.

W 1973 roku rozwiązano oficjalne ośrodki hodowlane, jednak rasa rozwijała się w mniejszych, prywatnych hodowlach podlaskich rolników, liczących po kilka sztuk.

W 2021 roku populacja klaczy i ogierów kwalifikujących się do wymagań rasy liczyła ponad 1 tys. sztuk - 698 klaczy i 369 ogierów (głównie w województwie podlaskim). Co ciekawe, badania nad rasą prowadzone w ramach programów ochrony zasobów genetycznych koni w latach 2008-2021 wskazały, że średnia wysokość klaczy z roku na rok rośnie (155,9 cm w 2008 r. / 157,1 cm w 2021 r.), a średni obwód ich nadpęcia maleje (25,3 cm w 2008 r. / 24,6 w 2021 r.).

Koń w typie sokólskim: budowa i charakterystyka

Konie w typie sokólskim mają suchą głowę o prostym profilu i przyjaznym wyrazie, osadzoną na dobrze umięśnionej szyi. Kłąb mają słabo zaznaczony na szerokim, często długim i miękkim grzbiecie. Szeroka klatka piersiowa, ścięty i mocny zad, a do tego solidne i umięśnione nogi (z niewielkimi szczotkami i twardymi kopytami) sprawiają, że zwierzęta te, jak większość zimnokrwistych kuzynów, charakteryzuje bardzo duża siła ciągu.

Maść: głównie kasztanowata, w różnych odcieniach, często z jasną grzywą i ogonem, nieco rzadziej: dereszowata, gniada lub skarogniada

Wzrost: 150 - 165 cm w kłębie

Warto podkreślić, że wygląd koni sokólskich znacząco kształtują warunki środowiskowe, w jakich są hodowane. Pewne cechy pozostają jednak niezmienne i są wymagane jako wzorcowe: proporcjonalna, harmonijna budowa czy wydajny, dobry ruch. Koń ten wyróżnia się też znaczną suchością tkanek.

U tej rasy (jak u innych koni zimnokrwistych) pożądana jest również wczesna dojrzałość, szybki wzrost i rozwój.

Koń sokólski - użytkowanie

To koń typu pospieszno-roboczego, bardzo wszechstronny, silny, mało wymagający pod względem utrzymania. Z drugiej strony to koń "lekki", tzn. poruszający się z dużą gracją, o bardzo dobrych chodach (szczególnie w stępie i kłusie). To czyni je końmi nadającymi się zarówno do pracy w zaprzęgu, transportu, jak i na polach uprawnych.

Rasa charakteryzuje się również łagodnym temperamentem i dużą wytrzymałością oraz odpornością na niskie temperatury i braki w pożywieniu, co sprawia, że są idealne do jazdy w trudnych warunkach (zaspy śnieżne itd.). Konie te nie są wybredne, dobrze wykorzystują paszę, są długowieczne i zazwyczaj nie mają problemów ze zdrowiem.

konie_sokolskie

Cena koni sokólskich

Cena konia sokólskiego zależna jest przede wszystkim od wieku - 2-3 latki osiągają cenę kilku tysięcy złotych, a dorosłe konie (klacze i ogiery) można kupić w kwocie od 20 do 30 tysięcy złotych. Na cenę wpływa oczywiście sam pokrój konia, pochodzenie oraz płeć.

Podsumowanie

Koń sokólski to jedna z niewielu polskich ras, którą nadal hoduje wielu lokalnych rolników w Polsce północno-wschodniej. Łagodne, wytrzymałe, zdrowe i płodne, a do tego o nienagannym ruchu - świetnie prezentują się zarówno w bryczce, jak i sprawdzają się przy pracach, które wymagają jak najmniejszej ingerencji w środowisko (jak transport na terenie parków narodowych). Rasa ta, stała się również częścią lokalnej spuścizny, pomagając kultywować tradycję. Do dziś zwierzęta te można podziwiać na corocznych pokazach koni.

Zadbaj o odpowiednio zbilansowaną dietę swojego konia i odwiedź nasz dział: PASZA I SUPLEMENTY

Sklep jeździecki: +48 784 039 784

Dział siodeł: +48 606 914 300

E-mail: kontakt@equishop.com

Aktualności ze sklepu jeździeckiego Equishop: